Terraformacja Marsa: Gra kościana

Przyjemna turlanka w klimacie Terraformacji Marsa. Jest to mocno uproszczona gra, ze znanej i lubianej serii, która sprawdzi się głównie jako lekka i szybka rozgrywka od czasu do czasu. Kosteczki dobrze wykonane, natomiast wygląd kart na minus względem Ekspedycji Ares, do tego ich niestandardowy format jest problematyczny przy wyborze koszulek.

Nie grałem w pierwowzór Terraformacji Marsa, może więc będę bardziej obiektywny. Ogólnie nie jestem wielkim fanem kościanek, których cała idea zwykle sprowadza się do kolejnych prób wyrzucenia pożądanych wyników. W tej kościanko-karciance jednak starano się bardzo ograniczyć ten wpływ czystej losowości na kilka sposobów, co oczywiście należy zapisać na plus.

Podstawą rozgrywki jest dopasowywanie "wyrzuconych" z kości zasobów-symboli do symbolów na kartach, tym samym odblokowując te ostatnie. Efekty kart z kolei powodują, że dokonujemy dość żmudnych zmian na planecie, czy to zwiększając obszar oceaniczny, leśny, podnosząc temperaturę tej zimnej planety itp. - tak, by ostatecznie, jakby nie patrzeć, przypominała warunki na Ziemi. (Do czego pewnie kiedyś dojdzie, ale zapewne musimy się uzbroić w cierpliwość, gdyż wg. moich szacunków będzie to miało miejsce za jakieś 1000 lat, choć A.I. jest ode mnie bardziej optymistyczne w tym względzie...).

Trochę wahałem się w ocenie, i to w kierunku 3, nie 5, ale ostatecznie doszedłem do wniosku, ze tytuł jest dobrze skonstruowany. Nawet, jeśli kości są tu trochę na doczepkę - teoretycznie można by wyjąć ten aspekt zupełnie z gry i zastąpić innym sposobem na zdobywanie zasobów. Co niestety dość często zdarza się w przypadku gier, które kościankami stały się tylko dlatego, że producent chce odcinać kupony od swojego oryginalnego hitu (podobnie jak przy Pandemic).

Widać jednak, że projektanci tego tytułu byli bardzo świadomymi twórcami, a nie nieokrzesanymi początkującymi artystami: ograniczenie losowości kości widać na każdym kroku, od ogólnego zarządzania w ogóle ryzykiem w grze (np. strategiczny wybór kart, większa ilość kości itp.), po wiele sposobów na legalne "oszukiwanie" - podmienianie wyników na kostkach, dodawanie ekstra kostki itd. Ogólnie można to zarządzanie jednak podsumować jako konflikt pomiędzy bezpieczeństwem inwestycyjnym (w zasoby - kostki) a ryzykiem "a nuż się uda wyrzucić dobry wynik".

Od problemu z ograniczonymi zasobami rozgrywka się zaczyna, ale w miarę upływu czasu i zwiększającą się pulą kości - czyli takich fabryk zasobów - musimy zwracać coraz bardziej uwagę na to, w jaki sposób terraformujemy planetę. Co oznacza główną oś interakcji pomiędzy graczami, kiedy sobie jako przedsiębiorstwa przeszkadzamy, rzekomo dążąc w tym samym celu: by uczynić Marsa planetą zdatną do zamieszkania przez resztę ludzkości - w rzeczywistości jednak próbując wygrać wyścig z innymi przedsiębiorstwami kto tego dokona szybciej. :)

Gra dobrze łączy różne elementy w całkiem zgrabny sposób. Mam zastrzeżenia do grafiki kart, które zdecydowanie mogłyby być przynajmniej przejrzystsze, by można było od razu ocenić czy karta jest zielona (produkcja fabryk - kostek), czerwona (natychmiastowe wydarzenie) czy niebieska (nauka i rozwój), a także do klimatu, którego w sumie nie ma - ot mechaniczne dopasowywanie symboli. Cała rozgrywka ostatecznie spoczywa na małej planszy, na której chcemy wycisnąć jak najlepszy wynik przed innymi graczami, i wydaje się, że dość szybko się ogrywa.

Świetna gierka. Ze wszystkich terraformacji jest zdecydowanie najprostsza i ma niski próg wejścia. Grałem już z wieloma osobami, zarówno z doświadczonymi graczami jak i takimi, którzy grają niewiele i każdemu bardzo się podobało.