Jędrek - recenzje

Uwielbiam "Sabotażystę" - to pierwsza karcianka, do której się przekonałem i wielki pożeracz czasu. Zabawna, prosta i dająca mnóstwo frajdy (zwłaszcza kiedy wcielacie się w tytułową rolę i w końcówce rundy rujnujecie wysiłek pozostałych graczy). Niektórzy twierdzą, że jest w stanie zepsuć najlepszy związek i odebrać przyjaciół, ale mimo wielu rozgrywek i gorącej atmosfery jak dotąd nie było ofiar.
Sugeruję od razu zaopatrzyć się w rozszerzenie, które wprowadza kilka interesujących reguł i czyni grę jeszcze lepszą.
Za niewielką cenę bardzo dużo dobrze spędzonych godzin.

Po pierwszym kontakcie z instrukcją wydawało mi się, że zasady są skomplikowane i zamiast dobrze się bawić w gronie znajomych, będę musiał bez przerwy zerkać do pomocy. Na szczęście szybko okazało się, że obawy były niepotrzebne. Dużo rozrywki, trochę negatywnej interakcji (celowe pozbawianie sąsiadów przydatnych kart), różnorodne drogi, umożliwiające zwycięstwo (postawić na potęgę militarną czy iść w infrastrukturę albo naukę?) sprawiają, że chętnie sięgam po "7 cudów świata". To dobra gra, choć po przeczytaniu tylu pozytywnych opinii chyba oczekiwałem nieco lepszej zabawy.

Przeciętna gra, biorąc pod uwagę dość wysoką cenę.
Na plus- pomysł z płytkami, na których rysujemy hasła, przez co tradycyjne kalambury przybierają nieco inną (według mnie- interesującą) formę.
Lekkim minusem są nieczytelne hasła na zdjęciach- nosząc okulary miałem problem ze zdecydowanie za małymi literkami, co utrudniało grę. Również ilość zdjęć mogłaby być większa- podczas jednej rozgrywki wykorzystywaliśmy średnio 10-15 obrazków. W pudełku znajduje się tylko 98 zdjęć, przez co szybko zapamiętacie hasła. Rozwiązaniem jest albo gra w zmieniającym się gronie albo przygotowanie własnych haseł, co wydłuża żywotność "Photo loco".

Kapitalna gra imprezowa, której zasady da się wytłumaczyć w minutę.
W wielkim skrócie to pojedynek dwóch drużyn na skojarzenia (często totalnie abstrakcyjne). Wiele zależy od osoby naprowadzającej na hasła - jako jedyna wie, pod którymi słowami znajdują się "tajniacy" i od jej wskazówek zależy powodzenie lub porażka drużyny.
Dzięki dużej ilości haseł i kilkunastu kluczom (warunkującym rozmieszczenie agentów) możliwe jest przeprowadzenie wielu rozgrywek. Trzeba mieć sporo szczęścia- czasami układ haseł mocno utrudnia tworzenie sensownych połączeń pomiędzy większą liczbą kart. Mimo wszystko, grę warto mieć na półce. Najlepszą reklamą niech będzie fakt, że wciągnęła nawet moją babcię, która po wszystkim rzuciła: "Nie wiedziałam, że teraz robią takie fajne gry".

Choć zasady Abalone można wytłumaczyć w kilku zdaniach, zwycięstwo w grze wymaga zmysłu taktycznego i umiejętności przewidywania ruchów przeciwnika. Według mnie Abalone może trafić w gusta miłośników zabaw logicznych- nie tylko jest świetnie wykonana, ale poziom trudności i długość rozgrywki znajdują się gdzieś pomiędzy szachami a warcabami, dzięki czemu rozgrywka nie jest za prosta ani zbyt długa.

Dobra zabawa w przystępnej cenie - tak w skrócie można opisać "Halli Galli". Nie jest to gra, która wymaga przemyślanej strategii i kombinowania- albo masz refleks, albo przegrywasz...z kretesem.
Generalnie liczenie owoców samo w sobie nie wydaje się szczególnie interesującym wyzwaniem - pomysł przegrywa choćby z wydanymi przez Rebel.pl "Dobble" albo "Duuuszkami", które także bazują na szybkości reakcji. W "Halli Galli" mamy jednak gadżet w postaci "hotelowego" dzwonka (katowanego przez "perfekcyjną" Małgorzatę Rozenek w jednym z programów tvn-u), który podciąga moją ocenę. Właśnie ze względu na możliwość bezkarnego ponaparzania w kawałek metalu gra, która miała bawić dzieci, podczas rodzinnego spotkania wciągnęła na kilka godzin "stare konie". Polecam jako przyjemny przerywnik albo zabawę na przełamanie lodów podczas spotkań integracyjnych.

Przygodę z "Wsiąść do pociągu" zacząłem od wariantu z planszą USA. "Europejska" wersja przynosi kilka zmian, które - w moim odczuciu- dodają grze jeszcze większego uroku. Po pierwsze - pojawiają się nowe rodzaje połączeń: tunele i promy. Zwłaszcza te pierwsze wnoszą więcej losowości, bo nawet mając odpowiednią ilość kart nie możemy być pewni, że uda się zrealizować połączenie. Po drugie - dworce, dzięki którym możemy uniknąć sytuacji, w której inni gracze zmuszają nas do wędrówki okrężną trasą przez złośliwe wykorzystanie swoich wagoników (w czym wyspecjalizowali się moi bracia w wariancie USA). Po trzecie - rozmiar kart. Są nieco większe niż w wersji z mapą Stanów, co ułatwia rozgrywkę osobom, które tak jak ja dysponują mizernymi zdolnościami manualnymi.
Zdecydowanie polecam każdemu, kto szuka przyjemnej rozgrywki w gronie rodziny lub przyjaciół.

Bardzo przyjemna propozycja, która świetnie sprawdza się podczas zajęć z młodzieżą i (starszymi) dziećmi. Proste zasady i szybka rozgrywka sprawiają, że w "Komiks" można zagrać nawet podczas przerwy lub na rozgrzewkę przed szkolnymi zajęciami. Dużym plusem jest system punktowania, w którym nagradzamy najbardziej emocjonujące, pomysłowe i spójne historie - dzięki temu, prowadząc zajęcia miałem wrażenie, że brakowało przegranych, bo każdy mógł otrzymać pozytywny głos od innego gracza, któremu spodobała się opowieść.
Podoba mi się również ilość możliwości, jakie niesie ze sobą gra - podobnie, jak w przypadku "Story Cubes" ilustracje można interpretować na wiele sposobów, dzięki czemu gracze mogą wykazać się wyobraźnią, a karta może być wykorzystywana w różnorodnych kontekstach i konfiguracjach.

W mojej ocenie najlepszy z dodatków do Story Cubes. W pudełku znajdziemy 9 kości przedstawiających czynności, dzięki czemu (po połączeniu z innymi zestawami) otrzymamy jeszcze lepsze opowieści. Komplet nadaje się również do "samodzielnej" rozgrywki, bez łączenia z innymi zestawami.

Do Story Cubes mam spory sentyment, bo właśnie dzięki niej obudziła się na nowo moja miłość do gier. Szukałem czegoś, co urozmaiciłoby prowadzone przeze mnie treningi (przygotowywanie pomocy samodzielnie jest w porządku, ale w pewnym momencie potrzebowałem czegoś nowego). W zasadzie trudno nazwać te kości grą- Story Cubes to raczej zabawa albo...wyzwanie. W komentarzach bardzo często pojawiają się opinie, że to zabawa dla dzieci. Owszem, młodsi gracze całkiem nieźle radzą sobie ze snuciem opowieści, jednak największą frajdę miałem grając z dorosłymi. Patrzenie na to, jak przełamują opory i pozwalają dojść do głosu wyobraźni jest bezcenne. Wielką zaletą Story Cubes jest mnogość zastosowań- kości idealnie nadają się jako uzupełnienie warsztatów twórczości, ale sprawdzą się także przy nauce języków albo rebusach (np. za pomocą 3-4 obrazków staramy się naprowadzić na tytuł filmu). Polecam każdemu, kto w grach szuka czegoś innego niż zabawy z pionkami i kostką lub- jak ja- nie jest fanem karcianek i fantasy.

Grałem w sporo gier typu kalambury, ale Koncept zdecydowanie wybija się na ich tle. To chyba najlepiej (obok El Bazar) pomyślana gra w tej kategorii. Na początku miałem kłopoty z opanowaniem planszy i niektórymi hasłami (część z nich to istna rzeźnia!- plus dla autorów za trzy poziomy trudności), jednak po 2-3 pierwszych rozgrywkach można się przyzwyczaić do nietypowego systemu przekazywania haseł. Jeśli jeszcze nie kupiliście Konceptu, nie ma sensu dłużej się zastanawiać- tę grę po prostu trzeba mieć w kolekcji!

Jestem wielkim fanem podstawowej wersji Tik Tak Bum. Niestety, jest ona zbyt skomplikowana dla młodszych graczy, dlatego zwykle musiałem modyfikować zasady rozgrywki. Wyjściem z sytuacji był zakup wersji Junior, która stała się hitem zajęć z dzieciakami. Pytanie "Czy ma pan bombę" (dla gościa z brodą dość krępujące), które wita mnie od progu praktycznie w każdej świetlicy, w której prowadzę zajęcia utwierdza mnie w przekonaniu, że Tik Tak Bum Junior to dobry zakup. Wielki plus dla Rebel za jakość obsługi- w przesyłce trafiła się bomba z uszkodzonym mechanizmem, jednak błyskawicznie naprawiono usterkę!

Jedna z przyjemniejszych gier, z jakimi się zetknąłem. Idealna na imprezy, świetnie sprawdza się podczas wyjazdów integracyjnych dla młodzieży, zapewniła kilka rozrywkowych wieczorów w rodzinnym gronie. Zasady są proste, rozgrywka dynamiczna a do tego pozwala na poszerzanie zasobu słownictwa. Niestety, Taboo ma też kilka wad, które wymieniono w poprzednich komentarzach. Cena mogłaby być niższa, niedozwolone stosowanie gestów nieco blokuje ekspresję, a karty po kilku rozgrywkach zapadają w pamięć. Mimo tych drobnych sterek zdecydowanie polecam.

Potwory do szafy są bardziej zabawą niż grą dla dzieci. Swoją drogą- całkiem niezłą, na co wpływa nie tylko jej łatwość, ale przede wszystkim przepiękne wykonanie. Niesamowicie urzekło mnie pudełko z tytułową szafą (mój entuzjazm podzielały dzieciaki, które brały udział w zabawie), szata graficzna przywołuje na myśl Pixar'owskie "Potwory i spółka". Ładna wariacja na temat klasycznego memory.

Gra jest ładnie wykonana (plus za metalowe, poręczne pudełko i estetycznie wykonane karty), jednak...nie uwodzi. Rozgrywka jest dość monotonna, a pomimo testowania w bardzo zróżnicowanych grupach (dzieci, młodzież szkolna, klub seniora, znajomi z pracy, rodzina) na palcach jednej ręki mógłbym policzyć osoby, które dały się uwieść tej grze. Z podobnej kategorii zdecydowanie polecam Uga Buga, przy której bawiłem się doskonale.

Dobry sposób na ćwiczenie spostrzegawczości, niezależnie od wieku. Za zaletę odbieram przygotowanie 4 wariantów rozgrywki, dzięki czemu każdy z graczy może odegrać się w najbardziej odpowiadającym mu trybie. Plus również za to, że Dobble jest grą, którą można wykorzystać w międzynarodowym gronie- zasady są proste, a ewentualna bariera językowa znika bardzo szybko. Jedynym minusem jest czas rozgrywki- rundy trwają bardzo krótko, a po kilku grach można czuć znużenie. Dobble świetnie nadaje się na rozgrzewkę przed większym graniem albo przerywnik w podróży, natomiast w mojej ocenie nie sprawdzi się jako "gwiazda wieczoru".

Wiedziałem, że to tytuł dla mnie już po pierwszej linijce opisu gry. "Pozbądź się resztek godności i szacunku znajomych w 5 minut!" to chyba jeden z najlepszych sloganów reklamowych, jaki pojawił się na rebel.pl. Uga Buga należy do tej samej kategorii zabawy co choćby Szał ciał czy Palce w pralce- przyda się dobra pamięć (ale bez przesady- to cały czas zabawa, a nie męczące wkuwanie) i jeszcze lepszy refleks. Gra gwarantuje niekontrolowane wybuchy śmiechu, ale polecam ją raczej osobom, które dobrze się znają. Pomysł z wciągnięciem do zabawy osób na pierwszym spotkaniu może skończyć się klapą, zwłaszcza jeśli trafimy na kogoś nieśmiałego.
Z pełną świadomością polecam- dałem 4 tylko dlatego, że mam innych faworytów. Dla mnie mocne 4+!

Pytaki to interesujący tytuł na rynku. Ciężko nazwać mi ten produkt grą, raczej nie jest też zabawą- powiedziałbym, że to przede wszystkim narzędzie terapeutyczne, poprawiające relacje rodzinne. Właśnie w tym obszarze wykorzystuję najczęściej Pytaki- w mojej pracy często spotykam się z ludźmi, którzy nie potrafią rozmawiać z dziećmi, nie wiedzą, czego potrzebują i o czym marzą ich pociechy, zapominają o okazywaniu emocji... Pytaki stwarzają szansę na lepsze poznanie członków własnej rodziny, poprawę wzajemnych relacji. Właśnie w tym obszarze gra jest w mojej ocenie najbardziej przydatna. Myślę, że, gdyby nie praca, tytuł dość szybko mógłby się znudzić- może nie jest to jednorazowa rozgrywka, ale po kilku posiedzeniach raczej wylądowałby na półce.

Z Twisterem pierwszy raz spotkałem się kilka lat temu, kiedy jeszcze przybranie nawet najdziwniejszej pozycji nie sprawiało mi trudności- teraz frajdę mają zwłaszcza moi przeciwnicy, którzy mają pewność, że i tak wygrają, patrząc na moje nieudolne próby utrzymania równowagi. Gra zdecydowanie dla ludzi mających dystans do siebie, hiperaktywnych dzieciaków, nie mogących usiedzieć w miejscu i...posiadaczy spodni z mocnego materiału (zdarzało się, że nie wytrzymywał ewolucji i nieszczęśnik kombinował, co zrobić z pęknięciem!). Polecam, choć w rebelowej talii gier mam innych faworytów.

Tańsza wersja doskonale znanego "Zgadnij kto to". Sam pomysł nie jest szczególnie odkrywczy (Inspektor Pytanko to polska wariacja zagranicznego tytułu), ale ma to drugorzędne znaczenie. Gra spełnia swoje zadanie, a w rozgrywce może brać udział do 3 graczy jednocześnie, co można uznać za plus. Wartością jest również fakt, że dzięki "Inspektorowi Pytanko" dzieci mogą poćwiczyć logiczne myślenie w o wiele ciekawszy sposób, niż na lekcjach matematyki. Ocenę ciągnie w dół jakość wykonania- nie jest źle, ale mogłoby być odrobinę lepiej- składając zestaw momentami bałem się, że plastikowe elementy popękają. Z drugiej strony cena nie jest przesadzona, więc ten element nie waży na całościowej opinii.