Uwielbiam "Sabotażystę" - to pierwsza karcianka, do której się przekonałem i wielki pożeracz czasu. Zabawna, prosta i dająca mnóstwo frajdy (zwłaszcza kiedy wcielacie się w tytułową rolę i w końcówce rundy rujnujecie wysiłek pozostałych graczy). Niektórzy twierdzą, że jest w stanie zepsuć najlepszy związek i odebrać przyjaciół, ale mimo wielu rozgrywek i gorącej atmosfery jak dotąd nie było ofiar.
Sugeruję od razu zaopatrzyć się w rozszerzenie, które wprowadza kilka interesujących reguł i czyni grę jeszcze lepszą.
Za niewielką cenę bardzo dużo dobrze spędzonych godzin.

Po pierwszym kontakcie z instrukcją wydawało mi się, że zasady są skomplikowane i zamiast dobrze się bawić w gronie znajomych, będę musiał bez przerwy zerkać do pomocy. Na szczęście szybko okazało się, że obawy były niepotrzebne. Dużo rozrywki, trochę negatywnej interakcji (celowe pozbawianie sąsiadów przydatnych kart), różnorodne drogi, umożliwiające zwycięstwo (postawić na potęgę militarną czy iść w infrastrukturę albo naukę?) sprawiają, że chętnie sięgam po "7 cudów świata". To dobra gra, choć po przeczytaniu tylu pozytywnych opinii chyba oczekiwałem nieco lepszej zabawy.

Przeciętna gra, biorąc pod uwagę dość wysoką cenę.
Na plus- pomysł z płytkami, na których rysujemy hasła, przez co tradycyjne kalambury przybierają nieco inną (według mnie- interesującą) formę.
Lekkim minusem są nieczytelne hasła na zdjęciach- nosząc okulary miałem problem ze zdecydowanie za małymi literkami, co utrudniało grę. Również ilość zdjęć mogłaby być większa- podczas jednej rozgrywki wykorzystywaliśmy średnio 10-15 obrazków. W pudełku znajduje się tylko 98 zdjęć, przez co szybko zapamiętacie hasła. Rozwiązaniem jest albo gra w zmieniającym się gronie albo przygotowanie własnych haseł, co wydłuża żywotność "Photo loco".

Kapitalna gra imprezowa, której zasady da się wytłumaczyć w minutę.
W wielkim skrócie to pojedynek dwóch drużyn na skojarzenia (często totalnie abstrakcyjne). Wiele zależy od osoby naprowadzającej na hasła - jako jedyna wie, pod którymi słowami znajdują się "tajniacy" i od jej wskazówek zależy powodzenie lub porażka drużyny.
Dzięki dużej ilości haseł i kilkunastu kluczom (warunkującym rozmieszczenie agentów) możliwe jest przeprowadzenie wielu rozgrywek. Trzeba mieć sporo szczęścia- czasami układ haseł mocno utrudnia tworzenie sensownych połączeń pomiędzy większą liczbą kart. Mimo wszystko, grę warto mieć na półce. Najlepszą reklamą niech będzie fakt, że wciągnęła nawet moją babcię, która po wszystkim rzuciła: "Nie wiedziałam, że teraz robią takie fajne gry".

Choć zasady Abalone można wytłumaczyć w kilku zdaniach, zwycięstwo w grze wymaga zmysłu taktycznego i umiejętności przewidywania ruchów przeciwnika. Według mnie Abalone może trafić w gusta miłośników zabaw logicznych- nie tylko jest świetnie wykonana, ale poziom trudności i długość rozgrywki znajdują się gdzieś pomiędzy szachami a warcabami, dzięki czemu rozgrywka nie jest za prosta ani zbyt długa.